Αναμνήσεις του Αγώνα, 2.

2. Όλοι στον αγώνα

Η δουλειά για την συγκρότηση εαμικών οργανώσεων άρχισε από το χωριό μας, τη Δοβίστα (Εμμανουήλ Παπάς). Έπρεπε να πείσουμε τους ανθρώπους ότι ο αγώνας που διεξήγαγε το ΕΑΜ θα μπορούσε και θα έπρεπε να γίνει και δική τους υπόθεση. Για το σκοπό αυτό επιλέξαμε να αξιοποιήσουμε τη μπρουσούρα του Δ. Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ;», αλλά και δικά μας επιχειρήματα που λάβαιναν υπόψη τη νοοτροπία των αγροτών και τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις τους.

Τους μιλούσαμε για τις μάχες που έχει δώσει και δίνει ο ΕΛΑΣ εναντίον των δυνάμεων κατοχής, για τις επιτυχίες του, τον σχηματισμό ελεύθερων περιοχών σε άλλα μέρη της Ελλάδας, καθώς και για την δράση που ανέπτυσσαν οι οργανώσεις του ΕΑΜ μέσα στις πόλεις. Τους λέγαμε ότι ο αγώνας αυτός εντάσσεται στον αγώνα που διεξάγουν στα πολεμικά μέτωπα οι δυνάμεις της συμμαχίας κατά της Γερμανίας και των δυνάμεων του Άξονα, ότι ο αγώνας αυτός είναι και δικός μας αγώνας και ότι είναι ανάγκη όλοι να συμμετάσχουμε σ αυτόν τον αγώνα, Σε κάθε κουβέντα μαζί τους τονίζαμε ότι η εκδίωξη από τη χώρα μας των γερμανών, των ιταλών και των βουλγάρων κατακτητών συναρτάται με τον αγώνα που διεξάγουν οι σύμμαχοι. Τους εξηγούσαμε ότι η «ελληνική» κυβέρνηση του Τσολάκογλου που υπάρχει στην Αθήνα είναι όργανο των κατακτητών. Τους λέγαμε ότι ο πόλεμος κατά των κατακτητών είναι  και  πόλεμος κατά της προδοτικής κυβέρνησης των Αθηνών. Τους μιλούσαμε και για το ρόλο του ΠΑΟ και του ΕΔΕΣ.

Η δουλειά μας για το ΕΑΜ βρήκε ανταπόκριση στον κόσμο. 'Ετσι, στη σύσκεψη που οργανώσαμε το καλοκαίρι δεν ήμασταν μόνον τρία άτομα. Ήμασταν πολλοί. Σ αυτή τη σύσκεψη πήραν μέρος άνθρωποι διαφόρων πολιτικών πεποιθήσεων. Αυτό ήταν σύμφωνο με τους σκοπούς μας, σύμφωνο με τους σκοπούς του ΕΑΜ. Απευθυνόμασταν σε όλους τους έλληνες ζητώντας τους να συμμετάσχουν μαζί μας στον κοινό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Σε μια από αυτές τις συσκέψεις αναγγείλαμε την ύπαρξη ανταρτικών τμημάτων στο Μποζ- Νταγ. Τους καλέσαμε να ενισχύσουν το αντάρτικο με τρόφιμα και ρουχισμό. Αυτές οι εκκλήσεις μας βρήκαν ευρεία ανταπόκριση. Αυτή η προσπάθεια εξελίχθηκε σε ένα είδος κινήματος στο οποίο πρωτοστατούν οι γυναίκες, με τη Μαρία (τη μητέρα μας – Θ.Β.) να παίζει κεντρικό ρόλο. Ετοιμάζονται τραχανάδες, παξιμάδια κλπ., οι γυναίκες και τα κορίτσια του χωριού πλέκουν πουλόβερ για τους αντάρες.. Πολύ σύντομα η Δοβίστα γίνεται κέντρο ανεφοδιασμού των ανταρτικών τμημάτων στο βουνό Μποζ- Νταγ, όπου συγκεντρώνονται τρόφιμα και από άλλα χωριά στα οποία είχε προχωρήσει η οργάνωση του ΕΑΜ. Τα περισσότερα έρχονται από την Πεντάπολη : ζάχαρη, ελιές, μακαρόνια, ρύζι.... Παράλληλα κάνουμε εράνους. Μαζεύουμε χρήματα για το κίνημα, ρουχισμό και ότι άλλο χρειάζεται για τους αντάρτες. Στο μεταξύ μας παραγγέλνουν από την οργάνωση της πόλης των Σερρών να είμαστε έτοιμοι από τρόφιμα γιατί θα έρθει στο Μποζ-Νταγ ένα νέο τμήμα ανταρτών από το Παγγαίο.

θυμάμαι καλά την ημερομηνία. Ήταν 26 Σεπτέμβρη 1943 όταν με κάλεσαν να πάω στο σπίτι του συγχωριανού μου Γιώργη Δανιήλ. Εκεί συνάντησα έναν Καρλικιώτη βλάχο ο οποίος είχε έρθει από μέρους αυτού του νέου αντάρτικου τμήματος με τρεις λύρες και δυο μουλάρια, με την παραγγελία να αγοράσουμε και να στείλουμε μαζί του τρόφιμα. Μάλιστα, ζήτησε, ιδιαίτερα, να φροντίσουμε για την αγορά καλαμποκίσιου αλευριού για κατσαμάκι (μαμαλίγκα). Του είπαμε να πάει πίσω τις λίρες στο τμήμα, θα του δώσουμε ότι ζητούν και με το παραπάνω. Αυτή την εποχή είχαμε συγκεντρώσει για τους αντάρτες 700 κιλά αλεύρι, μερικές οκάδες ελιές, ζάχαρη και αρκετά άλλα τρόφιμα σε τραχανάδες, γιοφκάδες (ταλλιαδέλες), μπλιγούρι...