3. Συνάντηση με τους αντάρτες του Άγη
Το αντάρτικο τμήμα που ήρθε στο Μποζ - Νταγ αριθμούσε 63 άνδρες. Επικεφαλής τους ήταν ένας έφεδρος ανθυπολοχαγός του αστικού στρατού με το ψευδώνυμο Άγης. Το τμήμα το συνόδευε ο άγγλος ταγματάρχης Μύλερ εφοδιασμένος με τον ασύρματο του - αργότερα θα μας έκανε μεγάλη ζημιά.
Το τμήμα του Άγη λημέριασε προσωρινά στην τρίτη χαράδρα δυτικά από το Φαρδύλακα. Εκεί τους είχε πάει ο Παρίσης, βλάχος από το χωριό Καρλίκιοϊ. Ήταν αυτός που είχε έρθει με δυο μουλάρια για τρόφιμα. Τον συνόδεψα για να πάρω επαφή με το τμήμα.
Είχε σκοτεινιάσει για καλά όταν φτάσαμε στο λημέρι. Δεν βρήκαμε κανέναν εκεί. Το τμήμα είχε μετακινηθεί. Σε λίγο θα τους βρίσκαμε. Τους εντοπίσαμε από κάποιες φωνές που ακούστηκαν μέσα στη νύχτα. Οι φωνές ερχόταν από δεξιά. Δικοί μας βλάχοι, δεν πηγαίνουν προς τα εκεί, λέει ο Παρίσης. Επομένως θα είναι το τμήμα που ζητούμε. Τραβάμε κατευθείαν προς τα εκεί που ακούγονταν οι φωνές. Κάτω, στο καμένο χωριό (από την εποχή των βαλκανικών πολέμων) Ντριάνοβα συναντούμε το διοικητή του τμήματος Άγη. Η πρώτη ερώτηση που μου έκανε ήταν : ποια οργάνωση εκπροσωπείς; Την ΠΑΟ ή το ΕΑΜ; Το ΕΑΜ, του λέω. Γνωρίζεις κάποιον Βαγγέλη, με ρωτά. Ναι του λέω.
Αφού δώσαμε γνωριμία ξεκινήσαμε με όλο το τμήμα για το νέο λημέρι στο σημείο Ουζούν- Λουκ. Ήταν βαθιά χαράματα όταν φτάσαμε εκεί. Η πρώτη δουλειά του Άγη πριν ξαποστάσει το τμήμα ήταν να πάρει μέτρα ασφαλείας, να βάλει σκοπιές. Σε λίγο ξημέρωσε. Ένα συνεργείο καταπιάνεται με το ψήσιμο των πιταλιών. Βρίσκουν λεπτές πέτρινες πλάκες , βάζουν από κάτω δυνατή φωτιά και όταν οι πλάκες έχουν πυρώσει για καλά απλώνουν απάνω σε σχήμα λαγάνας τις πιταλιές, ενώ κάτω από την πλάκα κρατούν σιγανή φωτιά με τα αναμένα κάρβουνα που δεν βγάζουν καπνό. Οι πιταλιές τρώγονται και έτσι, αλλά τρώγονται και με τυρί, με ελιές ή κάτι άλλο.
Ο Άγης ενδιαφέρθηκε για την κατάσταση στην περιοχή μας και για τις οργανώσεις του ΕΑΜ. Συμφωνήσαμε να τον συνδέσω με τη νομαρχιακή επιτροπή του ΕΑΜ Σερρών. Μετά με πήγε στον άγγλο ταγματάρχη Μύλερ (που ήταν στο τμήμα ως εκπρόσωπος της συμμαχικής αγγλικής αποστολής στον ΕΛΑΣ) και με σύστησε. Ο Μύλερ με σπασμένα ελληνικά μου είπε να του φέρω έναν άνθρωπο από την οργάνωση Σερρών, ενώ συγχρόνως παράγγηλε να στείλουμε πολλούς ανθρώπους για αντάρτες και ότι αυτός θα τους εξασφαλίσει την τροφή τους και ό,τι άλλο. Μάλιστα, έδωσε υποσχέσεις και για την αποζημίωση των όποιων ζημιών μπορεί να υποστούν τα νοικοκυριά των ανταρτών, λέγοντας χαρακτηριστικά με τα σπασμένα ελληνικά του : « Αν οι Γερμανοί κάψουν σπίτια, εμείς Αγγλία, θα τα φτιάξουμε. Όμως, πολλοί άντρωποι θα ανεβάσετε στο βουνό». Ομολογώ ότι τη στιγμή εκείνη είχα ενθουσιαστεί από το ενδιαφέρον του άγγλου να αναπτυχθεί το αντάρτικο στην περιοχή μας. Δεν μπορούσα τότε να φανταστώ ότι αυτός ο άνθρωπος θα έπαιζε έναν τόσο αισχρό εγκληματικό ρόλο σε βάρος του αντάρτικου τμήματος του ΕΛΑΣ Μποζ- Νταγ Σερρών, παρασέρνοντας σε δολοφονία και τον ίδιο τον Άγη, διοικητή του τμήματος! Βέβαια, λίγο αργότερα ξεκαθάρισαν όλα στο μυαλό μου για το ρόλο των άγγλων στο εαμικό αντιστασιακό κίνημα.
Την επομένη τα χαράματα βρισκόμουν στο χωριό, στο σπίτι μας. Ενημέρωσα το Νίκο Μαμιάκα για τη συνάντηση μου με το τμήμα. Συμφωνήσαμε αυτός να φύγει κατευθείαν για τις Σέρρες να ειδοποιήσει τον Βαγγέλη Μέρκατα ότι τον θέλουν στο βουνό, ενώ εγώ θα φρόντιζα να ετοιμάσω δυο φορτώματα με τρόφιμα. Του είπα να έρθουν μαζί με το Μέρκατα από δω για να πάμε μαζί στο βουνό.
Αργά το βράδυ τέσσερις άνθρωποι, εμείς οι τρεις και ο Βασίλης Μενεξής (Νταουλτζλής) ξεκινούμε με δυο φορτώματα τρόφιμα για το βουνό. Είναι η πρώτη φορά που επιχειρούμε τη νύχτα έξοδο από το χωριό, στο οποίο υπήρχε κάθε βράδυ βουλγαρική περίπολος. Παίρνουμε μέτρα ασφαλείας. Ένας βαδίζει μπροστά με το πιστόλι στο χέρι, γεμάτο, δυο σέρνουν τα ζώα και ένας ακολουθεί ως οπισθοφυλακή, επίσης με πιστόλι. Ο οπλισμός μας ήταν δυο πιστόλια με 15 σφαίρες.
Φτάσαμε στο αντάρτικο λημέρι τις πρωινές ώρες. Αφού τακτοποιήσαμε τα τρόφιμα ο Νίκος και ο Βασίλης επέστρεψαν στο χωριό. Οι δυο μας με τον Βαγγέλη αναζητήσαμε τον Άγη και το Μύλερ για τη συνάντηση του Βαγγέλη Μέρκατα μαζί τους.
Στη συνάντηση κυριάρχησε το θέμα του εφοδιασμού του τμήματος. Πρέπει να σημειωθεί ότι το τμήμα ήρθε στο Μποζ- Νταγ σχεδόν γυμνό. Πολλοί από τους άνδρες του τμήματος δεν είχαν παπούτσια, χλαίνες, σκεπάσματα ή κάτι άλλο. Δεν είχαν ούτε κουτάλια, καραβάνες , μα ούτε και καζάνια είχε το τμήμα για να κάνουν φαγί. Φεύγοντας από το Παγγαίο τα άφησαν όλα εκεί – ό,τι είχαν και δεν είχαν. Χρέος μας ήταν να τους εφοδιάσουμε με ό,τι τους ήταν απαραίτητο και μετά να δούμε το θέμα της ενίσχυσης του τμήματος και με άλλους μαχητές.
Όλα ήταν ξεκαθαρισμένα. Οι προοπτικές ευοίωνες. Το απομεσήμερο της επομένης ξεκινήσαμε για τις Σέρρες, γεμάτοι θέληση και αισιοδοξία.
Το αντάρτικο τμήμα που ήρθε στο Μποζ - Νταγ αριθμούσε 63 άνδρες. Επικεφαλής τους ήταν ένας έφεδρος ανθυπολοχαγός του αστικού στρατού με το ψευδώνυμο Άγης. Το τμήμα το συνόδευε ο άγγλος ταγματάρχης Μύλερ εφοδιασμένος με τον ασύρματο του - αργότερα θα μας έκανε μεγάλη ζημιά.
Το τμήμα του Άγη λημέριασε προσωρινά στην τρίτη χαράδρα δυτικά από το Φαρδύλακα. Εκεί τους είχε πάει ο Παρίσης, βλάχος από το χωριό Καρλίκιοϊ. Ήταν αυτός που είχε έρθει με δυο μουλάρια για τρόφιμα. Τον συνόδεψα για να πάρω επαφή με το τμήμα.
Είχε σκοτεινιάσει για καλά όταν φτάσαμε στο λημέρι. Δεν βρήκαμε κανέναν εκεί. Το τμήμα είχε μετακινηθεί. Σε λίγο θα τους βρίσκαμε. Τους εντοπίσαμε από κάποιες φωνές που ακούστηκαν μέσα στη νύχτα. Οι φωνές ερχόταν από δεξιά. Δικοί μας βλάχοι, δεν πηγαίνουν προς τα εκεί, λέει ο Παρίσης. Επομένως θα είναι το τμήμα που ζητούμε. Τραβάμε κατευθείαν προς τα εκεί που ακούγονταν οι φωνές. Κάτω, στο καμένο χωριό (από την εποχή των βαλκανικών πολέμων) Ντριάνοβα συναντούμε το διοικητή του τμήματος Άγη. Η πρώτη ερώτηση που μου έκανε ήταν : ποια οργάνωση εκπροσωπείς; Την ΠΑΟ ή το ΕΑΜ; Το ΕΑΜ, του λέω. Γνωρίζεις κάποιον Βαγγέλη, με ρωτά. Ναι του λέω.
Αφού δώσαμε γνωριμία ξεκινήσαμε με όλο το τμήμα για το νέο λημέρι στο σημείο Ουζούν- Λουκ. Ήταν βαθιά χαράματα όταν φτάσαμε εκεί. Η πρώτη δουλειά του Άγη πριν ξαποστάσει το τμήμα ήταν να πάρει μέτρα ασφαλείας, να βάλει σκοπιές. Σε λίγο ξημέρωσε. Ένα συνεργείο καταπιάνεται με το ψήσιμο των πιταλιών. Βρίσκουν λεπτές πέτρινες πλάκες , βάζουν από κάτω δυνατή φωτιά και όταν οι πλάκες έχουν πυρώσει για καλά απλώνουν απάνω σε σχήμα λαγάνας τις πιταλιές, ενώ κάτω από την πλάκα κρατούν σιγανή φωτιά με τα αναμένα κάρβουνα που δεν βγάζουν καπνό. Οι πιταλιές τρώγονται και έτσι, αλλά τρώγονται και με τυρί, με ελιές ή κάτι άλλο.
Ο Άγης ενδιαφέρθηκε για την κατάσταση στην περιοχή μας και για τις οργανώσεις του ΕΑΜ. Συμφωνήσαμε να τον συνδέσω με τη νομαρχιακή επιτροπή του ΕΑΜ Σερρών. Μετά με πήγε στον άγγλο ταγματάρχη Μύλερ (που ήταν στο τμήμα ως εκπρόσωπος της συμμαχικής αγγλικής αποστολής στον ΕΛΑΣ) και με σύστησε. Ο Μύλερ με σπασμένα ελληνικά μου είπε να του φέρω έναν άνθρωπο από την οργάνωση Σερρών, ενώ συγχρόνως παράγγηλε να στείλουμε πολλούς ανθρώπους για αντάρτες και ότι αυτός θα τους εξασφαλίσει την τροφή τους και ό,τι άλλο. Μάλιστα, έδωσε υποσχέσεις και για την αποζημίωση των όποιων ζημιών μπορεί να υποστούν τα νοικοκυριά των ανταρτών, λέγοντας χαρακτηριστικά με τα σπασμένα ελληνικά του : « Αν οι Γερμανοί κάψουν σπίτια, εμείς Αγγλία, θα τα φτιάξουμε. Όμως, πολλοί άντρωποι θα ανεβάσετε στο βουνό». Ομολογώ ότι τη στιγμή εκείνη είχα ενθουσιαστεί από το ενδιαφέρον του άγγλου να αναπτυχθεί το αντάρτικο στην περιοχή μας. Δεν μπορούσα τότε να φανταστώ ότι αυτός ο άνθρωπος θα έπαιζε έναν τόσο αισχρό εγκληματικό ρόλο σε βάρος του αντάρτικου τμήματος του ΕΛΑΣ Μποζ- Νταγ Σερρών, παρασέρνοντας σε δολοφονία και τον ίδιο τον Άγη, διοικητή του τμήματος! Βέβαια, λίγο αργότερα ξεκαθάρισαν όλα στο μυαλό μου για το ρόλο των άγγλων στο εαμικό αντιστασιακό κίνημα.
Την επομένη τα χαράματα βρισκόμουν στο χωριό, στο σπίτι μας. Ενημέρωσα το Νίκο Μαμιάκα για τη συνάντηση μου με το τμήμα. Συμφωνήσαμε αυτός να φύγει κατευθείαν για τις Σέρρες να ειδοποιήσει τον Βαγγέλη Μέρκατα ότι τον θέλουν στο βουνό, ενώ εγώ θα φρόντιζα να ετοιμάσω δυο φορτώματα με τρόφιμα. Του είπα να έρθουν μαζί με το Μέρκατα από δω για να πάμε μαζί στο βουνό.
Αργά το βράδυ τέσσερις άνθρωποι, εμείς οι τρεις και ο Βασίλης Μενεξής (Νταουλτζλής) ξεκινούμε με δυο φορτώματα τρόφιμα για το βουνό. Είναι η πρώτη φορά που επιχειρούμε τη νύχτα έξοδο από το χωριό, στο οποίο υπήρχε κάθε βράδυ βουλγαρική περίπολος. Παίρνουμε μέτρα ασφαλείας. Ένας βαδίζει μπροστά με το πιστόλι στο χέρι, γεμάτο, δυο σέρνουν τα ζώα και ένας ακολουθεί ως οπισθοφυλακή, επίσης με πιστόλι. Ο οπλισμός μας ήταν δυο πιστόλια με 15 σφαίρες.
Φτάσαμε στο αντάρτικο λημέρι τις πρωινές ώρες. Αφού τακτοποιήσαμε τα τρόφιμα ο Νίκος και ο Βασίλης επέστρεψαν στο χωριό. Οι δυο μας με τον Βαγγέλη αναζητήσαμε τον Άγη και το Μύλερ για τη συνάντηση του Βαγγέλη Μέρκατα μαζί τους.
Στη συνάντηση κυριάρχησε το θέμα του εφοδιασμού του τμήματος. Πρέπει να σημειωθεί ότι το τμήμα ήρθε στο Μποζ- Νταγ σχεδόν γυμνό. Πολλοί από τους άνδρες του τμήματος δεν είχαν παπούτσια, χλαίνες, σκεπάσματα ή κάτι άλλο. Δεν είχαν ούτε κουτάλια, καραβάνες , μα ούτε και καζάνια είχε το τμήμα για να κάνουν φαγί. Φεύγοντας από το Παγγαίο τα άφησαν όλα εκεί – ό,τι είχαν και δεν είχαν. Χρέος μας ήταν να τους εφοδιάσουμε με ό,τι τους ήταν απαραίτητο και μετά να δούμε το θέμα της ενίσχυσης του τμήματος και με άλλους μαχητές.
Όλα ήταν ξεκαθαρισμένα. Οι προοπτικές ευοίωνες. Το απομεσήμερο της επομένης ξεκινήσαμε για τις Σέρρες, γεμάτοι θέληση και αισιοδοξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου