Αναμνήσεις του Αγώνα, 4.

4. Πλάθουμε όνειρα

Βιαζόμαστε να φτάσουμε το γρηγορότερο στις Σέρρες. Ο Βαγγέλης κουράζεται πολύ στο δρόμο. Διψά, δεν αντέχει. Παλιότερα έπασχε από φυματίωση. Έχει, όπως μου εξηγεί, ελαττωματικό τον έναν πνεύμονα. Το βράδυ κοιμηθήκαμε σε έναν αχυρώνα στη Δοβίστα και το βράδυ τραβάμε ποδαρόδρομο για τις Σέρρες. Είμαστε όλο κέφι. Πλάθουμε όνειρα για το ανταρτικό μας. Πρέπει να φτιάξουμε γερό αντάρτικο, γερό λαϊκό στρατό για να μπορέσουμε να διώξουμε τον κατακτητή και να πάρουμε την εξουσία. Τέλειωσαν τα ψέματα. Με την απελευθέρωση θα έχουμε μια Ελλάδα με Λαϊκή Δημοκρατία. Κοιτάμε τον κάμπο, τα χωράφια και ξανοιγόμαστε σε μια κουβέντα για την αποδοτικότητα αυτής της γης αν καλλιεργούνταν επιστημονικά με μηχανικά μέσα. Καταλήγουμε στο βέβαιο για μας τότε συμπέρασμα ότι με το διώξιμο των κατακτητών, που δεν φαινόταν ν’ αργεί πολύ, ο λαός μας μετά τον πόλεμο θα γνωρίσει καλύτερες μέρες. Μέρες ευτυχίας. Τα λεφτά που διέθετε η οργάνωση αρκούσαν για την αγορά όχι μόνον όσων απαρίθμησα παραπάνω, αλλά και ό,τι χρειαζόταν ακόμα ένα αντάρτικο νοικοκυριό : ηλεκτρικά φανάρια, ηλεκτρικές στήλες,πετρέλαιο, κτ.λ. Χρειαζόταν όμως και ζώα. Μουλάρια που να αντέχουν στα βουνά για το κουβάλημα των αποσκευών, αλλά και σφαχτά για τροφή - βόδια, μοσχάρια.

Όλα αυτά έπρεπε να σταλούν στο βουνό το συντομότερο. Για να εξασφαλίσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη του πληθυσμού στην προσπάθεια μας αυτή καλέσαμε σε σύσκεψη όλους όσοι ανακατεύονταν με την πολιτική. Όχι μόνον τους κομμουνιστές που τότε ήταν λίγοι στο χωριό μας, αλλά και αγροτικούς, φιλελεύθερους και λαϊκούς. Κύριος στόχος μας με αυτή τη σύσκεψη ήταν να εμφυσήσουμε την πίστη ότι πλησιάζει το τέλος του γερμανικού και του ιταλικού φασισμού. Ότι κάτω από τα χτυπήματα των συμμάχων, πρώτα απ' όλα του σοβιετικού στρατού, που παρελαύνει και την αντίσταση των υπόδουλων λαών της Ευρώπης η ήττα τους είναι αναπόφευκτη. Πλησιάζει η ώρα της απελευθέρωσης. Στον αγώνα αυτόν τους καλέσαμε να πάρουμε όλοι μέρος. Τονίσαμε την ανάγκη της ενιαίας πάλης μέσα από μια ενιαία οργάνωση για όλους, θέσαμε επιτακτικά το θέμα της ίδρυσης του ΕΑΜ στο χωριό μας και της ενίσχυσης του  αντάρτικου τμήματος το οποίο πρόσφατα είχε έρθει στον Μπόζ- Νταγ, καθώς και το θέμα της εξασφάλισης όπλων για τους αντάρτες.
Για την επιτροπή του ΕΑΜ προτάθηκαν ο Γιώργης Αποστολιάς και ο Απόστολος Ζιάκας, οι οποίοι ανήκαν, θα λέγαμε τώρα, στη διοίκηση του χωριού, αφού ήξεραν γράμματα και είχαν ευρύτερο κοινωνικό κύρος. Δέχτηκαν την πρόταση που τους έγινε. 'Ετσι τρεις κομμουνιστές και δυο εκείνοι αποτέλεσαν την πρώτη επιτροπή του ΕΑΜ στο χωριό μας.

Βασική επιδίωξη της δουλειάς μας ανάμεσα στους ανθρώπους ήταν να ανεβάσουμε το πατριωτικό τους συναίσθημα και να γιγαντώσουμε το μίσος εναντίον των βουλγάρων κατακτητών. Παράλληλα όμως έπρεπε να μπορούμε να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στους βούλγαρους πατριώτες που αγωνίζονταν κατά του φασιστικού σοβινιστικού καθεστώτος της χώρας τους, που θα έπρεπε να τους αντιμετωπίζουμε ως συμμάχους μας, κάνοντας συγχρόνως σαφή διάκριση ανάμεσα στα φασιστικά καθεστώτα και τους λαούς. Τους μιλούσαμε λοιπόν για την αδελφότητα των λαών, για τον κοινό αγώνα εναντίον του βούλγαρου φασίστα κατακτητή, για το μίσος που τρέφουν οι βούλγαροι αντιφασίστες εναντίον των βουλγάρων φασιστών που πατούν τα χώματα της χώρας μας. Έτσι θέλαμε να αντιμετωπίσουμε το εθνικιστικό -σοβινιστικό πνεύμα που καλλιεργούσε η αντίδραση για να κερδίσει έδαφος στις μάζες, εκμεταλλευόμενη τα βάσανα των ελλήνων από τους βουλγάρους.

Σε μια τέτοια συζήτηση σ αυτό το πνεύμα που το επιστέγασμα της ήταν ότι μετά το τέλος του πολέμου, με την απελευθέρωση οι λαοί της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, και γενικότερα οι απελευθερωμένοι από το φασιστικό ζυγό λαοί, θα δημιουργήσουν, ο καθένας στη χώρα του λαϊκά καθεστώτα και θα ζήσουν σε πνεύμα συνεργασίας, φιλίας και αλληλοβοήθειας, ο Φώτης Αλευράς, ένας συγχωριανός που κινούνταν σε κύκλους με σοβινιστικές αντιλήψεις, μου λέει: Τι λες καημένε! Στις Σέρρες με την προοπτική ότι οι Βούλγαροι θα φύγουν, θα διωχτούν από τα μέρη μας, ετοιμάζονται κι όλας κάποιοι να διοικήσουν τη Βουλγαρία  ως νομάρχες , δήμαρχοι, πρόεδροι κοινοτήτων κτλ. Από τα λόγια του μπορούσε να διακρίνει κανείς την κυριαρχία σ αυτούς τους κύκλους ενός πνεύματος ανταπόδοσης, εκδίκησης κατά των βουλγάρων γενικά, για όσα κακά μας είχαν κάνει οι κατακτητές.

Η δυσφορία και ο αντιπερισπασμός αυτών των κύκλων στο ΕΑΜ εμφανιζόταν και στο χωριό μας. Έτσι, όταν αυτοί οι κύκλοι πληροφορήθηκαν για την σύσκεψη και την εκλογή του Ασποστολιά και του Ζιάκα στην επιτροπή του ΕΑΜ έκαναν το παν για να τους αποσπάσουν. Φτάνοντας ως το σημείο να ασκήσουν απάνω τους εκβιασμό, λέγοντας ότι θα τους καταγγείλουν στους βουλγάρους. Τελικά πέτυχαν το σκοπό τους. Έτσι, η επιτροπή του ΕΑΜ του χωριού αποτελούνταν τώρα  μόνον από τους χρωματισμένους, τους πρώην κομμουνιστές, τους λεγόμενους «δηλωσίες»  κανένας από τους «επώνυμους» του χωριου.  συγχωριανούς που ανήκαν σε άλλα κόμματα δεν δέχτηκε να μπει στην επιτροπή του ΕΑΜ. Δέχτηκαν να προσφέρουν στον αγώνα, όμως όχι και να δουλέψουν ενεργά στο ΕΑΜ.