Ποτάμι οι μνήμες
κατακλύζουν τη θύμησή μου
Μία, μία έρχονται οι εικόνες
από τη ζωή μας
Εκείνες που ήταν δομημένες
στη συνείδηση
αλλά κι εκείνες που ήταν
εγκατεστημένες
στο συναίσθημα και στο σώμα.
Κι είναι όλες φως
Το φως της ομορφιάς
της ανθρωπιάς και της αγάπης
Και συνθέτουν ξανά και ξανά
την εικόνα ενός γνήσιου ανθρώπου
Εφάμιλλου με τις μορφές
της ύψιστης τέχνης
του ωραίου και του αγαθού
Της αρετής και της χαράς
Του ανθρώπου που δίνει χαρά
Με την παρουσία του
Με το πηγαίο γέλιο του
Με το χάδι στο κεφάλι του παιδιού
Αλλά και με το σταθερό λόγο
του χρέους και της τιμής
της κατανόησης και της συγκατάβασης
Της περηφάνιας και του ανυποχώρητου
για ότι καταξιώνει τον άνθρωπο.
16. 9. 2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου