Το αίσθημα της απάθειας

Σκέψεις ριγμένες για ποίημα

Ο κόσμος γύρω πάλλεται

Τα σώματα κι οι ψυχές των ανθρώπων

είναι αναστατωμένα

Έχουν χάσει τον ειρμό τους

Ψάχνουν να βρουν τη θέση τους

μέσα στη δύνη του κόσμου

Τα αισθήματά τους και οι σκέψεις τους

είναι στο ύψος και στο βάθος

Κανείς δεν μπορεί να είναι αυτός που ήταν

Κι όμως εκείνος μένει απαθής

Στέκει ατάραχος μπροστά σε έναν κόσμο

που όλα κινούνται κι ανατρέπονται βίαια

Χάνεται ο ρυθμός της ζωής

Όλοι αναζητούν έναν άλλο ρυθμό

χωρίς να μπορούν ακόμα να τον βρουν

Τον ψάχνουν και ψάχνονται κι ίδιοι

Αναρωτιόνται ποιοι είμαστε

Τί ζητούμε στον κόσμο

Τί ζητούμε από τον κόσμο

Μήπως θέλουμε ένα άλλον κόσμο;

Είναι η στιγμή που κυοφορείται μια επανάσταση

Κι εκείνος μένει απαθής, ατάραχος

Ποιος είναι αυτός;

Είναι παρείσακτος σ αυτόν τον κόσμο;

Είναι φτιαγμένος από άλλο υλικό;

Είναι ένας μη – άνθρωπος;

Είναι κι αυτός ένας άνθρωπος

Όμως δεν είναι σαν τους άλλους

Δεν έχει φτιαχτεί από την πραγματικότητα

στην οποία ζει

Είναι φτιαγμένος με τη φαντασία

Μια φαντασία χωρίς την αναφορά

στον κόσμο στον οποίο ζει

Είναι η άρνηση του κόσμου

Μια άρνηση που υποδηλώνει

Την κατάφαση του κόσμου που φεύγει

Κι όμως αυτός δε ζει ούτε τον κόσμο

που φεύγει

Ούτε τον κόσμο που έρχεται

Ούτε τον κόσμο που οι ανήσυχοι

υπόσχονται ότι θα έρθει

Είναι σε μια κατάσταση αταραξίας

Πιστός στη φιλοσοφία των στωικών

την οποία αισθάνεται και ζει

Ως την απώτερη σοφία της ζωής του.

Κι οι μοναχοί ;